Jongensdromen

Sinds ik een kantoorbaan heb, is mijn leven drastisch veranderd. Kleine weetjes over het straatleven in de buurt en algemene ontwikkelingen in de stad ontgaan mij steeds vaker. De krant wordt lang niet altijd meer gelezen, televisiekijken doe ik nog maar weinig en boeken blijven onaangeroerd.

Ik herinner me de grote invloed van de dingen die we als kinderen lazen en zagen. De terugkeer op aarde van de eerste bemande space shuttle werd de volgende dag uitvoerig nabesproken op het schoolplein en met lego heb ik het toestel nagebouwd. Van de moord op de IKON-journalisten in El-Salvador heb ik na eindeloos lezen van een gortdroog achtergrondartikel een zo accuraat mogelijke tekening gemaakt. Ook wanneer er een spannende aflevering van een populaire serie op televisie was geweest, werd de verbeelding sterk gestimuleerd. Eindeloos raceten we op onze fietsjes over tuinpaadjes en door plantsoentjes om aan denkbeeldige boeven te ontsnappen. Of we verbeeldden ons dat we op zoek waren naar de schat, terwijl we over de rommel in de berging heen kropen. Eens, toen ik weer iets spannends op televisie had gezien, heb ik geprobeerd om niet toe te geven aan de sterke drang tot reënactment. Ik stond wat tegen een bal te trappen, maar binnen de kortste keren veranderde de voetbal in een kanonskogel die ontweken moest worden.

Een zelfde ervaring heb ik deze morgen. Voor vandaag staan alleen saaie en monotone werkzaamheden op het programma. Maar het bericht dat gister een ongekend eloquent, belezen en inspirerend persoon overleden is, maakt dat ik mijn werk voortvarend en met groot enthousiasme ter hand neem.