Positiebepaling

Het werk is klaar voor vandaag. De buurtkinderen spelen op de parkeerplaats en een buurman zit op het muurtje voor zijn huis. Ik ga naar buiten voor wat aanspraak.

Nog voordat ik goed en wel een babbeltje met de buurman heb kunnen beginnen, word ik al aangesproken door Hilde. Vanaf haar fietsje met zijwieltjes kijkt ze misprijzend naar mijn blote voeten. Haar oordeel is streng: 'Dat mag niet'. Haar vader grinnikt wat en ik vraag de kleine meid geamuseerd waarom ze dan wel vindt dat dat niet mag. 'Nou, dat mag niet van mij' luidt het antwoord en ik denk dat Hildes ouders haar deze boodschap bij herhaling hebben ingeprent. Misschien valt er nog wat te marchanderen dus stel ik haar voor dat ik heel voorzichtig zal zijn en niet tegen stenen aan zal trappen of door de stekels zal lopen. De kleine meid blijft echter onverbiddelijk: 'Niet op blote voeten buiten'. De onderhandelingen zitten muurvast en eigenlijk vind ik dat de buurman nu een relativerende opmerking moet maken om mij uit deze benarde positie te helpen. Maar hij knikt alleen maar instemmend en lijkt zelfs trots op zijn dochter.

Meer geïrriteerd door de vader dan door het kleine kind, vraag ik Hilde dan maar gemeen en op de man af hoeveel waarde ze eigenlijk zelf aan haar oordeel hecht. Na een kleine aarzeling klinkt het ferm: 'Tien'.

Stadse fratsen

We zijn een weekje weg geweest en nu we weer terug zijn maak ik bij de bakker even een babbeltje met Ome Cor. Haarfijn legt hij me uit wat het verschil is tussen de stad en de provincie:

'Nou, je huis stond er nog he? Ja, ik heb het maar zo'n beetje voor je in de gaten gehouden, want je weet het natuurlijk maar nooit he. Waar ben je nou eigenlijk ook al weer naar toe geweest? Zat je weer tussen die koeien? Ja ik zeg er verder niks van hoor, want ik heb in mijn jeugd ook veel gereisd, maar ik vind dat je toch maar beter gewoon thuis kan blijven. Daar ken je buurt en de mensen tenminste. Ja toch? Maar ja, dat is hier tegtenwoordig eigenlijk ook al niet meer echt zo, met al die andere mensen, weet je niet. Maar ja, je moet het natuurlijk allemaal helemaal zelf weten, want jij komt daar oorspronkelijk toch ook vandaan, toch? Dus voor jou zal dat wel fijn zijn, zo even een weekje alleen maar gras en slootjes

Was zeker wel even wennen he, om hier weer terug te zijn; al die mensen en dan ook al die rotzooi. Ach, je moet maar zo denken: Hier heb je ook runderen en zwijnen.'

Studievoortgang

Jaren geleden was ik hier voor het laatst. Sindsdien is er veel veranderd in het archief en ik ben veel vergeten. Door de studiezaal-medewerker wordt ik aan een van de vaste bezoekers gekoppeld, met de woorden: 'Klaas, kun jij deze meneer even op weg helpen?' Klaas mompelt wat en dan leg ik uit wat ik zoek.

Kris-kras gaan we door de zaal. Uit de derde kast aan de linker kant neemt hij van de tweede plank een zwart boek dat in het verleden gerestaureerd is. Dat is het cahier van de floreentellingen. Daarnaast staat de concordantie die dit register koppelt aan de stemlijsten. Dan gaan we naar de kadastrale catalogus van het bestudeerde gebied en vervolgens komen we bij de kast met de toegangen op het archief. Links en rechts worden banden ter hand genomen die op de rug alleen cryptische termen als T 12.01 of bijvoorbeeld R9 A-G tonen. 'Ik vind deze boeken eigenlijk altijd op maat' vertelt Klaas. Verdere uitleg blijft achterwege. Voorlopig denk ik dat ik wel even vooruit kan, maar mijn gids is nog lang niet klaar. In de kaartenzaal duikelt hij wat plattegronden voor me op en ook krijg ik enkele handgeschreven inventarissen en genealogische overzichten aangereikt. Ik tel de uren die me nog resten tot aan sluitingstijd en begin me zorgen te maken. Hoe kon ik ook denken dat ik dit vandaag 'wel eventjes' zou uitzoeken.

Dan komt Klaas met de zorgvuldig geplaatste genadeklap: 'Maar met dit onderwerp is ook al wel het nodige gedaan hoor. Je moet maar eens gaan praten met Henk Walstro uit Japiksgat; die is daar al jaren mee bezig en weet er alles van.' Discreet noteer ik: 'Walstro ontlopen'.