dinsdag, maart 28, 2006

Ontnuchtering

De buschauffeur reed het binnenland in en bracht ons bij een kunstmatige oase met een golfcourse. Het zou een feest worden zoals je dat waarschijnlijk maar eenmaal in je leven meemaakt. Iedereen was er en alles kon.

Huisgemaakte chips, balonnen die werden losgelaten bij het toasten en een videoverbinding met een enkele gast die niet had kunnen komen. Prachtige serveersters, zeven gangen met daarbij onvergetelijke wijn. Een orkest en muziek van een spontaan uit genodigden gevormd gelegenheidscombo. Briljante speeches in een onverstaanbare taal en een metershoge taart. Exotische dansen en Hollands gehos versmolten tot een speelse balts. Sigaren en cocktails en aan het eind van de avond vuurwerk.
Vanuit de vallei werd een vuurwerk ontstoken dat zich als een veelkleurige helder klaterende sterrenregen boven ons uitspreidde en maar niet scheen te doven. We stonden met z'n allen op het terras en de tijd leek stil te staan. Een mystiek moment van tijdloze romantiek en geluk.

Af en toe denk ik weer aan toen en dan voelt het alsof ik nog altijd met mijn lief en de andere genodigden op dat terras naar de daverende hemel kijk. Dat zal nu wel anders worden, nu het bruidspaar het feest heeft verlaten.

vrijdag, maart 24, 2006

Stoelendans

Ik kwam Ome Cor net tegen toen ik het cafeetje verliet. Hij was de hond aan het uitlaten:

'Waar kom jij nou vandaan? Hou jij je eigen tegenwoordig op zulke plekken op? Ik dacht altijd dat jij meer van die ja hoe zal ik het zeggen, nou ja, gewoon dat jij niet hier kwam. Ja ik zeg d'r verder niks van hoor, dat moet je allemaal helemaal zelf weten natuurlijk, maar mij zien ze daar niet meer. Vroeger was het een best gezellig plekkie, dan ging je d'r nog wel eens heen weet je niet. Na het werk met wat jongens uit de buurt nog gauw effe een biertje pakken, voordat je thuis bij moeders de vrouw aan de aardappels moest. Ja en dan kletste je gewoon wat met mekaar. En ook als het thuis 's niet zo lekker ging, dan ging je daar gewoon heen, want ja dat had je allemaal wel 's een keertje. Ja toch? Maar ja, tegenwoordig zit die hele tent vanaf 's ochtends al helemaal vol met van die jonge jongens die in hun leven nog nooit een eerlijke dag werk gehad hebben. Allemaal vuile handeltjes en meisies die ze voor zich hebben lopen en ze hoeven maar een verkeersagent te zien of ze krijgen het al benauwd.

Die gasten waren hier natuurlijk altijd al wel in deze buurt, maar ze ware niet hier weet je wel. Je zag ze niet, want ze zaten altijd daar verder op. Maar daar hebben ze de boel toen plat gegooid en van die mooie huizen gebouwd, waar jij nu woont.'

dinsdag, maart 21, 2006

Bioritme

Ik heb deze foto een paar weken geleden genomen en ik probeer me te herinneren hoe het op dat moment rook.

De geur van steen komt boven, met accenten ijzer en een duidelijke wolk uitlaatgassen. En omdat het die dag lekker zacht weer was, voeg ik er een zoet vleugje aan toe. Behalve die uitlaatgassen, ruikt bloed ook een beetje zo.

Mijn bloed dat sneller ging stromen, omdat ik de lente rook.

(Vryage)

vrijdag, maart 17, 2006

Lachspiegel

Al eerder zat hij tegenover me en al eerder begon hij ongevraagd een heel verhaal. En al zou je het misschien niet zeggen: mensen zoals hij maken mij een beetje bang.

Het zijn de stapels boeken waar ze zich obsessief doorheen werken op zoek naar dat éne feitje of dat éne weetje. Het is hun vaste plekje aan de grote centrale tafel en steeds weer die zelfde stapel verfrommelde papieren in een aftandse plastic zak. Het zijn de brillen vol ijzerdraadjes, plakband en elastiekjes en het zijn de toilettassen of gescheurde enveloppen die dienen als etui. Het is hun onverzorgde uiterlijk en hun ogenschijnlijk totale onverschilligheid op dit punt. Het is mijn besef dat niemand op deze mensen zit te wachten. Dat is mijn angst.

Voor het dramatische effect en voor het gemak vergeet ik even dat ik hier ben op uitnodiging van een aantrekkelijke vrouw, terwijl de dame van de receptie mijn tafelgenoot verwijten maakt.
(Vryage)

woensdag, maart 15, 2006

Quarantaine

Ik ben veel alleen.

Ik heb geen collega's of klanten en ik heb ook geen meldplicht. Voor mij dus geen gebabbel over het weer of geklaag over het aanbod in de kantine. Als ik wil werken, dan ga ik naar mijn studeerkamer. Daar heb ik tekst beeld en geluid bij de hand. En ontspanning vind ik op zolder in de zon of lekker knus beneden. Ook daar is meestal niemand. Heel rustig en soms een beetje eenzaam.

Maar de griep die ik te danken heb aan een druk sociaal programma afgelopen weekend verzekert me dat ik met mijn zelf verkozen isolement niks te klagen heb.

woensdag, maart 08, 2006

Informatietechnologie

Het was een gewone treinreis; totdat ik de werkelijkheid met andere ogen ging zien.

Tegenover werd luidruchtig naar salsa of iets dergelijks geluisterd en aan de andere kant van het gangpad knetterder house uit oordopjes. Het klonk van buiten als de cassettebandjes met computerprogramma's die je vroeger gebruikte voor je Comodore 64. Verder waren er medereizigers die -al dan niet voorzien van een headset- belden of gebeld werden. Het geblieb van mobieltjes en gekraak van speakertjes knetterde als statische elektriciteit door de coupé. Weer anderen werden volledig in beslag genomen door tekstberichten of ze speelden een van de vele computerspelletjes op hun telefoon. En dan waren er ook nog een paar reizigers in de weer met hun laptop. Allemaal cijfers en code's, programma's en bestanden die we uploaden en downloaden en het werkt allemaal maar we weten niet hoe.

Vorige week zag ik in een tekenfilm hoe iemand de hele wereldbevolking hersenspoelde door een super geheim virus dat hij verspreidde via computers, televisies, radio's en telefoons. Dat heeft me aan het denken gezet.