Warm welkom

Het misvormde kerktorentje lijkt tegen de avondzon op een afgebroken boomstam. Zwaluwen vliegen laag over de straat en Dolly -de gezelligste hond van het dorp- ligt als altijd op het grasveldje. Ze is weer een jaartje ouder geworden.

Terwijl ik begin met uitladen, gaat mijn lief samen met onze kleine reisgenoot op het bankje voor het huis zitten. Gister heeft hij een eigen paspoort gekregen en dit is zijn eerste buitenlandse ervaring. Als de auto leeg is, loop ik eerst even naar Henk, om ons te melden. Henk woont hier al meer dan tien jaar en spreekt nog altijd uitsluitend Nederlands. Toch lijken de meeste mensen hier in het dorp hem prima te begrijpen. Rond zijn huisje achter de kerk ligt altijd een chaotische verzameling van oude machines, bouwmateriaal en afgedankt huisraad. Straks wil ik nog gauw even wat walnoten in de tuin gaan rapen en ook moet ik voor het donker wordt nog een voorraadje brandhout uit de schuur halen.

Wanneer ik aanbel roept Henk dat er aan de deur niet gekocht wordt. Daarna gaat de deur open en krijg ik een denkbeeldig pistool tegen mijn slaap gedrukt: 'En waar is nou dat geboortekaartje dat je me beloofd had?'

Naastenliefde

Bij ons in de buurt wordt een kleding-inzamelingsactie gehouden waarvan de opbrengst ten goede komt aan Koerdische vluchtelingen in Irak. Er zijn vorige week briefjes verspreid en vandaag staat hier en daar een plastic zak buiten. Ome Cor weet er ook van:

'Ja kijk, ik vind het natuurlijk hartstikke goed hoor dat ze dat doen, voor die mensen daar. Als je dat toch soms op de televisie ziet, weet je niet. Dan zie je van die spelende kinderen bij een uitgerbande tank of in de sneeuw. Nou dat doet je dan toch wel wat hoor en dat heb ik niet snel. Maar nee, ik heb niks dat ze daar kunnen gebruiken. Ik verslijt me kleren altijd tot op de laatste draad en anders is het zulke ouderwetse troep dat je zelfs die arme stakkers daar d'r niet meer in kunt laten lopen. Ellie had al wel wat kleren van d'r eigen klaargezet in een tas, maar toen zeg ik: 'Meid, heb je wel eens goed gekeken naar hoe dat soort vrouwtjes er hier in de straat bijloopt? Dan kan je toch niet verwachten dat ze daar in hun eigen land dat soort kleren van jou willen dragen?'

En trouwens, ik zag net dat Turkse buurvrouwtje van ons en ik weet van haar man dat zij ook Koerdisch zijn en die zie ik dus zo een partij kleren van haar zoontje ik de vuilcontainer kieperen. Dus je begrijpt, van mij hoeft het niet meer.

Vakantiegevoel

De scholen zijn weer begonnen. Vorige week kondigde het eind van de vakantie zich al aan. Iedere avond was er veel verkeer en rumoer in onze straat van families die in busjes thuiskwamen na ruim zes weken weggeweest te zijn. Ook Jusuf en zijn broertjes zijn weer terug.

Jusuf vertelt dat hij naar zijn tante is geweest die in een heel groot huis woont en dat hij daar iedere dag om zeven uur naar de stad ging. Hij zegt dat hij er niet zo veel aan vond, want zijn vader was niet mee; die moest thuis blijven om op het restaurant te passen. Op mijn vraag wat hij allemaal gedaan heeft in de vakantie, vertelt Jusuf hoe hij drie keer naar Drievliet is geweest. Zijn vader heeft niet alleen een restaurant maar ook een garage en ik herinner me dat Jusuf in mei enthousiast vertelde over de twintig toegangskaartjes die ze gekregen hadden als bonus voor het verkopen van een paar mercedessen. 'Maar in Turkije?' wil ik weten. 'Wat heb je in Turkije allemaal gedaan?'

'In Turkije werd ik iedere morgen om half zes wakker. Mijn tante heeft al grote kinderen en die werken in hun winkel in de stad en dan ging ik met ze mee.'