Hofleven II

Vandaag leidt de voogdes zelf de gasten rond in het hofje.

'Mag ik u allen hartelijk welkom heten en.. ho meneer! Wilt u nog even terugkomen! Ik vertel u eerst kort de huisregels voordat we gezamenlijk de hof in gaan. We betreden zodadelijk als groep de stichting en blijven dan allemaal netjes bij elkaar. Ik verwacht dat u wel onder de indruk zult zijn van de prachtige tuin en de huisjes die we afgelopen najaar net weer helemaal opnieuw in de verf hebben gezet. Maar ik moet u toch verzoeken om strikt op het hoofdpad te blijven en in één keer door te lopen naar de waterpomp in het midden. Daar kunt u dan enkele foto's maken en dan zal ik ook het een en ander over de geschiedenis van de hof vertellen. En bedenkt u vooral dat we hier niet in een dierentuin zijn, maar dat de dames die hier wonen dat voor hun rust doen.

Goed, gaat u maar naar binnen, dan sluit ik de poort weer achter u. En mevrouw, zou u zo vriendelijk willen zijn om dat blikje hier even weg te gooien voor u naar binnen gaat? Anders blijft het binnen weer veel te gemakkelijk ergens in de tuin slingeren.

Terugreis

Als je thuis komt doe je je jas uit. Buiten is het koud en guur. Binnen brandt de kachel en is het droog.

Ik droomde dat ik weer thuis was in het land van mijn jeugd. De luchten zijn er hoog maar zwaar en de aarde is er vlak. Hoogteverschillen zijn hier een blijk van menselijke koppigheid. Wie niet voor de zee wilde wijken, ging op een hoop huisvuil wonen of bouwde dijkjes. Terwijl ik met oude bekenden praat komen de binnensmondse klanken en het zwijgen van vroeger als vanzelf weer terug. De wind zou immers toch maar alle nuance uit mijn woorden blazen. Ook de starre trekken in mijn gezicht en schouders vallen moeiteloos terug op hun plaats; geholpen door de striemende regen en de mij omringende voorbeelden. Iemand wijst op mijn schoenen die wegzakken in de klei en er worden laarzen voor me gehaald.

Uren later wordt ik wakker wanneer de trein het eindstation binnen rijdt. Het boekenweekgeschenk houd ik nog in mijn hand geklemd als ik uitstap. De drukte op het perron en alle geluiden en kleuren van de grote stad overvallen me. Koud en kwetsbaar vlucht ik huiswaarts.

Jeugdherinnering

In 1943 liggen op een Nieuw-Guinees strand de lichamen van Amerikaanse soldaten die gesneuveld zijn tijdens de landing. Aan de wijze waarop het voorste lijk in het zand ligt kun je afleiden dat ze hier al enige tijd liggen.

Deze en vele andere foto's uit het midden van de 20e eeuw stonden in een boek dat ik als kind talloze keren met veel aandacht heb doorgekeken. De onderschiften waren in het Engels en gingen aan mij voorbij. De beelden herinner ik me echter nog levendig: een Japanse soldaat die met een opgeheven zwaard op het punt staat om een geallieerde krijgsgevangene te onthoofden; mannen die stenen gooien naar aanrollende tanks; een zwarte Amerikaan omringd door bijtende politiehonden; een Vietnamees die op straat geëxecuteerd wordt en zo ging het maar verder. Onlangs heb ik het boek uit mijn jeugd teruggevonden en al bladerend besef ik me pas wat ik als kind allemaal wel niet gezien heb. Hier en daar vond ik het misschien wel een beetje spannend, maar zonder er verder over na te denken was het bekijken van deze foto's vooral interessant.

Alleen bij de foto van de gesneuvelde Amerikanen heb ik nog een concrete herinnering: telkens wanneer ik er naar keek, bedacht ik hoe vervelend het voelt als je op het strand in de brandende zon strakke, natte kleren draagt.

Zakelijk

Sinds ik bij de Kamer van Koophandel ingeschreven sta, krijg ik veel ongewenste post. Ik was hier vooraf al voor gewaarschuwd, maar het kon nu eenmaal niet anders.

Om de haverklap bieden accountants mij hun diensten aan. De loonadministratie kan nog veel beter geregeld worden en van de belastingdienst hoef ik, wanneer ik deze personen inhuur alleen nog maar leuke meevallers te verwachten. Verder kan ik regelmatig mijn avonden vullen met workshops en trainingen: spreken in het openbaar, acquireren, 'potential building'. Ik hoef er alleen maar mijn schaarse tijd en mijn geld voor op te offeren. Ook krijg ik regelmatig aanbiedingen voor een nieuwe huisstijl. Een logootje en een aansprekend font worden dan even vlot voor mij in elkaar geknutseld, zodat nieuwe klanten op me af zullen komen als vliegen op een hoop stront. En dan zijn er ook nog de folders vol kantoorartikelen: pallets vol printerpapier, jaarvooraden 'markers' met gratis meegeleverde post-weegschaal, emmers Tipp-ex en bakken vol elastiekjes; genoeg om een staatsbedrijf op te laten lopen.

Meestal irriteer ik me aan enorm aan al die post en gaat het spul ongeopend bij het oud-papier. Vandaag was dat echter anders. Ik kreeg een pen toegestuurd met daarop mijn bedrijfsnaam en adres en heel even voelde het alsof ik echt een serieus bedrijf heb.

Het nest

Het is al half elf wanneer de bel gaat. Het is Ineke, met de retorische vraag of ik wel eens een baby-chihuahua heb gezien. Het beestje is vanochtend om half zes geboren en ik moet meekomen om het te bewonderen. Mijn lief en het bezoek in de keuken redden zich wel even zonder mij.

Ik maak regelmatig even een praatje met mijn overbuurvrouw, maar ben nog nooit bij haar binnen geweest. Beneden in de groengeverfde gang staan en paar fietsen in de weg en bij het bestijgen van de trap merkt Ineke op dat ik niet op de troep moet letten. Eerst wil ik nog met een beleefde gemeenplaats over mijn eigen huishouden antwoorden, maar zie dan dat ze gelijk heeft. De moeder-chihuahua heeft een sokkendoos op de tweede verdieping uitgekozen als nestje, dus passeren we eerst ongebruikt weggestapeld meubilair, overal rondslingerend wasgoed en bergen oud papier. Het beestje wacht ons al hysterisch keffend boven aan de trap op en even vraag ik me af of mijn bezoek wel zo verstandig is, maar ik heb geen keus. Ik zal en ik moet het pupje per sé zien, in de sokkendoos in de chaotische slaapkamer van Inekes dochter. Luna houdt eindelijk op met keffen en voorzichtig kom ik wat dichterbij om het wondertje te zien. Het licht stilletjes weggestopt en ziet er vertederend uit. Ik krijg te horen hoe het vanochtend gegaan is en hoe Ineke de verdere dag beleefd heeft. Ze heeft beschuit met muisjes in huis gehaald en kinderchampagne. Na zo'n vijf minuten heb ik het kleine hondje nog steeds niet zien bewegen. Wanneer ik daar iets over zeg, blijkt het beestje dood te zijn. Met ontzetting op het gezicht grijpt Ineke mijn arm, terwijl ze haar zoon roept, die slungelig uit zijn kamer komt.

Ik voel me erg ongemakkelijk nu ik onverwachts getuige ben van zo'n dramatisch moment in een vreemde omgeving. Gelukkig hoef ik niks te zeggen, want de puber is mij voor: 'Tja Mam, zo is de natuur.'

Overschot

Het begon allemaal met een drietal wekflessen met fruit, afkomstig uit de kelder van de moeder van een vriendin van vrienden van ons. De pruimen dateerden uit 1998, de kersen uit 2001 en de kruisbessen waren al in ’96 geplukt.

Bij het ouderlijk huis hoorde een grote tuin vol fruitbomen en de moeder had de oogst vroeger altijd ingemaakt en er vlaaien van gebakken. De hele familie kon daar dan naar hartelust van eten. Ooms en tantes kwamen dan ook langs met neefjes en nichtjes en iedereen zag het hele jaar uit naar het volgende vlaaienfeest. Later toen de kinderen al uit huis waren, bleven ze in de zomer speciaal terugkomen voor de vlaaien. Maar zoals dat gaat kreeg iedereen geleidelijk meer de handen vol met zijn eigen leven en bleef de een na de ander steeds vaker weg wanneer het oogsttijd was. De jaren verstreken en toen kwam de dag dat moeder naar een verpleegtehuis ging. De kinderen vonden bij het leegruimen van het huis honderden flessen gewekt fruit in de kelder en die zijn ze toen maar in hun vrienden- en kennissenkring gaan uitdelen. Zo zijn ook die drie flessen op ons aanrecht beland.

Na eerst nog enkele maanden tegen de obscure inhoud van de flessen aangekeken te hebben, heb ik eerst een pruimenvlaai gemaakt. Daarna volgden de kersenvlaai en de kruisbessenvlaai. Afgelopen maandag heb ik een aardbijenvlaai gemaakt met verse aardbijen. Mijn lief at er nauwelijks van en omdat het gebak begon uit te drogen heb ik vannacht de overgebleven halve vlaai maar in mijn eentje opgegeten.