Morgenstond

Mijn lief, de kat en onze reisgenoot hebben 's ochtends hun vaste patroon.

De kleine man wordt iedere dag kort voor de wekker wakker en na een beetje gepruttel laat hij overduidelijk weten dat hij nú drinken wil. Na het voeden legt mijn lief hem terug in zijn bedje en gaat ze zelf ook nog even onder de wol. Meestal klinkt vervolgens de wekker en meldt de kat zich met gekrabbel bij de slaapkamer deur. Ga je hierop naar beneden, dat wil het beest brokjes, ga je naar de badkamer dan wil ze standaard met je mee onder de douche. Eenmaal beneden is het eerste wat mijn lief doet, 'koffiezetten' en de voorpagina van de krant lezen. Dan, na het doucheritueel met de kat kun je er vanuit gaan dat ons knulletje er inmiddels helemaal klaar voor is. Er worden geluidjes gemaakt, er wordt tegen de spijlen van het bedje getrapt en de luier is vol en klaar voor verschonen. Eerst wordt er een beetje gehuild bij het aankleden, maar bij het afdalen van de trap lacht hij iedere morgen al weer breeduit. Dan is het tijd om mijn lief uit te zwaaien.

Alle drie volgen lief zoon en kat hun vaste patroon; iedere morgen. Mijn enige routine daarentegen bestaat ondertussen hieruit dat ik me iedere keer weer af vraag hoe ik deze dag nu weer zal doorkomen

Uit het oog

Afgelopen vrijdag was Shanton er ineens weer. Ruim een maand geleden waren hij en zijn familie plotseling vertroken. De gordijnen waren dicht, er brandde 's avonds geen licht meer en het winkelbelletje dat ze op de voordeur hebben klonk niet meer.

Het begon allemaal met politiebezoek; drie agenten in een discrete recherche-auto. Eén van de agenten bleef eerst buiten staan, terwijl de andere twee naar binnen gingen. Na een klein half uur kwamen ze weer buiten en Shantons moeder ging huilend met ze mee. Toen Shanton zelf een kwartier later thuis kwam, wachtte zijn tante hem al op en nam hem mee. De tante zag ik daarna nog enkele malen en op een nacht waren er mensen die een grote koffer uit het huis haalden en in een auto met een belgisch kenteken laadden. Toen de politie er was, hoorde een buurmeisje de moeder huilend zeggen 'Oh nee, ook dat nog'. Verder was er niets bekend. En toen rende Shanton vrijdag dus ineens weer met een mooi gebruind koppie door de straat. Hij vertelde dat hij op vakantie was geweest naar Aruba en de Dominicaanse Republiek. Het was wel wat vreemd gegaan, want eerst had zijn moeder gezegd dat ze op vakantie gingen, daarna weer niet en toen had hij ineens maar drie uur de tijd gehad om zijn spullen te pakken. Later bleek dat ze een huis op Aruba gingen kopen en dat ze komende zomer gaan verhuizen.

Shanton kon niet langer blijven praten want zijn moeder had hem om boodschappen gestuurd. Dat hij straks niet meer met zijn vriendjes kan spelen vind hij wel jammer, maar het weer op Aruba is wel veel mooier.

Hofleven

Vroeger was Piet militair, nu is hij beheerder van het hofje en zijn vrouw is de 'binnenmoeder'. Zijn vaste begroeting is: 'Moet je een bakje koffie?' en even later zit je bij hem aan de keukentafel en snijdt hij een extra dik stuk kruidkoek voor je.

Achter de poort wonen veertien vrouwen in kleine huisjes rond een keurige binnenplaats met buxushaagjes, rozenstruiken en een pomp in het midden. Piet is de enige man die hier woont en sinds zijn komst loopt alles op rolletjes. Het slot van de poort is geolied, het mededelingenbord heeft een nieuw afdakje gekregen en er zijn nieuwe schelpenpaadjes in de tuin achter de hof aangelegd. De vorige beheerder liet zijn kippen vrij rondlopen en daardoor was alles wat rommelig geworden, maar nu is alles weer keurig netjes. De oude beheerder had ook bepaald dat de bewoonsters hem maar één keer per maand mochten aanspreken voor onderhoudszaken of andere klusjes. Bij Piet staat de deur tot tien uur 's avonds open. Verder heeft hij goede contacten met de wijkagent en zorgt hij dat er geen onbevoegden in de hof komen.

Vorige zomer heeft Piet de duiventil opgeknap en twee koppeltjes sierduiven geregeld. Het enige nadeel is nu dat er veel postduiven en houtduiven op het voer afkomen. Maar als het weer eens te gortig wordt, gaat Piet een middagje duivenschieten en dan is het probleem weer opgelost.

Bijpraten

Door het mooie weer zaten ze er vandaag ineens weer; tante Fien en haar buurvrouw op het bankje bij de brug. Vorige zomer waren ze er bijna iedere dag en dan maakte ik wel eens een praatje. Zo'n eerste mooie dag moet gevierd worden en dus kom ik er even bij zitten.

'Ja lekker toch? Ik zeg, je hebt hier niet eens een jas nodig, zo warm is het. Je zou je hier zo kunnen uitkleden, net als die oude vrouw op de televisie. Heb je dat gezien van de SP? Nou, verschrikkelijk toch? Ik schrok me echt naar toen ik dat zag. Maar het is natuurlijk wel waar wat ze zeggen: we worden wel uitgekleed. Zo is het toch, niet dan? Want al het geld gaat maar naar die anderen, maar dat mag je dan natuurlijk weer niet zeggen want dan ben je een racist. Maar goed, wij zitten hier tenminste weer lekker te genieten op ons bankje. Alleen die schreeuwers van die school verderop zijn er ook weer. Gewoon praten kunnen ze niet. Ze kunnen alleen maar gillen en roepen. Nou, dat was in onze tijd wel anders hoor. Maar wat doe je er aan hè? Dat leren ze thuis niet en als je er dan zelf eens wat van zegt dan vinden ze dat je hun cultuur niet respecteert.

Oh kijk, zij is ook al weer terug van het wandelen met haar hondje in het bos. Dat doet ze iedere dag. Dan komen daar allemaal mensen met van die zelfde hondjes. Dat vinden ze blijkbaar gezellig. Daar zullen ze mij wel niet bij willen hebben met mijn hondjes, want die zijn anders. Ja, overal is discriminatie hoor, zelfs bij de dieren.'

Historisch besef

We zijn hier nu al enkele dagen bezig met opnamen en het gaat moeizaam. Het script bleek bij aankomst nog niet klaar en ook een overnachtingsplek was niet geregeld. 'Flying by the seat of our pants' is dus het beste dat we kunnen doen.

Overdag zijn we veel op stap. Rondrijden met de kaart op schoot, een lijst met adressen bij de hand en onderweg telefonisch afspraken maken voor de volgende dag. Zodra we dan weer ergens op een plaats van bestemming zijn aangekomen of iets interessants zien, ga ik wat rondkijken en begin ik praatjes met iedereen die ik tegenkom, in de hoop zo extra informatie of nieuwe aanknopingspunten te vinden. Ondertussen moet ik mijn cameraman vertellen wat ik wil hebben en vertaal ik wat er gezegd wordt. We zijn op zoek naar duizend jaar geschiedenis verborgen in het landschap, in gebouwen en in stratenpatronen. Kelders en zolders worden bezocht. Het archief, het depot en de bibliotheek worden van hun geheimen beroofd. Specialisten worden uitgehoord en lokale legenden geverifiëerd. 's Avonds bekijken we het geschoten materiaal, nemen we boeken door en wordt er aan het commentaar geschreven. En als we dan eindelijk te moe zijn om nog langer door te werken, dan drinken we, wordt er gepraat en verstrijkt de nacht.

Buiten in het duister ligt het oude weiland waarin zich nog de fundamenten van een kasteel bevinden en iedere avond als het weer veel te laat geworden is, gaat een van ons naar buiten met de woorden: 'I'm going to piss on history'.

Overmoed

'Zullen we afspreken dat mijn zoon later jouw dochter ten huwelijk vraagt?'