Vaderschap

Afgelopen dagen moest er plotseling hard en veel gewerkt worden. De Kleine reisgenoot zat vooral in de box of bij de oppasmoeder. Vanavond na het werk liep ik nog even een café binnen voor een biertje en om mijn aantekeningen wat te ordenen. Ik kwam aan een ronde tafel te met twee mannen op leeftijd te zitten.

'Ik heb rechten gestudeerd, maar alleen maar omdat dat van mijn ouders moest. Ik heb er daarom verder ook nooit wat mee gedaan. Het ergste vind ik wel dat mijn vader mij waarschuwde dat ik het niet moest wagen om ooit iets met kunst te beginnen, terwijl dat toen juist heel belangrijk voor mij was. Daarover voel ik nog altijd een enorme woede. Maar mijn vader was bokser, dus daar ging je niet mee in discussie. Ja, hij kon wel slaan hoor. De klappen die ik heb opgevangen voor mijn broers en zusje... Maar dat hou je toch altijd: opvoeders willen altijd dat je het precies doet zoals zij willen en zo raakt iedereen verknipt. Hoe was dat vroeger bij jou?' -'Ja, ik wilde vroeger ook niet deugen. Dat zeiden mijn ouders tenminste; dat er van mij niks terecht zou komen. Maar ik heb een goed leven gehad hoor. Ik had nu multi-miljonair kunnen zijn, maar ja, wat heb je daar nou aan. Niks toch? Nee, met mijn eigen zoon heb ik dat heel anders aangepakt. Hij is nu 41 en hij was eigenlijk een ongelukje bij mijn toenmalige vriendinnetje. We hebben er toen dus ook alles aan gedaan om hem te aborteren. Ja, nee echt serieus! Je weet wel: potloden, kininetabletten, hete baden, al dat soort dingen. Maar niks hielp. Hij wilde gewoon niet weg. Ja, lach d'r maar om, maar ik heb het hem ook gewoon verteld hoor. Dat mag hij van mij best weten. En waarom ook niet? Nee, ik kan best met hem opschieten; een beste kerel. We zijn gewoon goede vrienden.'

Gehaast klok ik mijn pilsje achterover en vlucht ik naar huis. Het werk moet vanavond maar even wachten.

Macro-economie

Ome Cor is op de stoep voor zijn portiek druk in de weer met een bezem. Morgen gaat het regenen dus wil hij de bladeren weg hebben voordat het een glibberige troep wordt. Al snel gaat het gesprek niet meer over het weer en de buurt, maar over de kredietcrisis.

'Zeg nou zelf, het is toch logisch dat het een keer fout zou gaan? Eerst hebben ze de middenstand hier de nek omgedraaid. Vroeger was het hier vol met winkeltjes en bedrijfjes en moet je nou eens kijken. En daarna hebben ze alle oude huizen gesloopt en er van dat nieuwe spul voor in de plaats gezet dat een vermogen kost maar nog geen vijfentwintig jaar meegaat. En er zit helemaal geen bedrijfsruimte in die nieuwe huizen, dus hoe moet je dat dan betalen? Dus om er voor te zorgen dat ze die panden toch snel kwijt zouden raken, hebben ze toen al die leningen verstrekt. Zo van: 'Oh heb je geen geld? Geeft niks, we regelen wel wat voor je', want zo is het toch? En weet je waarom ze dat nou uiteindelijk allemaal gedaan hebben? Ze hebben die crisis met opzet veroorzaakt. En nou heb ik er eens over nagedacht en weet je waarom ze dat nou zo nodig wilden? Ja, het is heel racistisch hoor, maar dat hebben ze allemaal gedaan omdat ze die buitenlanders er uit willen hebben.

Ga maar na, die gasten zijn hier toch gekomen om te werken en geld te verdienen? Nou en van dat verdiende geld hebben ze in hun eigen land huizen als paleizen gemaakt. Dus nu de koek hier op is, zullen ze allemaal wel weer snel naar hun mooie villa's en hun zonnige klimaat vertrekken.

Boekenwurm

Net als zijn vader, heeft ook de Kleine Reisgenoot inmiddels een heuse bibliotheek. Rupsje Nooitgenoeg, Kikker en Varkentje, Nijntje; overwegend dat soort spul. Hij slaat met de boekjes op tafel en na wat geblader begint hij meestal aan de kartonnen pagina's te trekken en te vouwen, of hij kauwt er op. Alleen Churchills Memoires behandelt hij met respect.

De twaalf rode pockets dienden eerst ter verhoging van het ledikantje. En toen dat niet meer nodig was kwamen de bandjes ongebruikt in een hoekje van de kinderkamer te liggen. Daar werden ze op een gegeven moment door de rondscharreldende knul ontdekt die er prompt zijn leeshoekje van maakte. Na zich eerst genoeglijk naast de boeken tegen de muur aangeschurkt te hebben, nam hij het eerste boek van de stapel en werd de voorkant aandachtig bekeken. Vervolgens liet zoonlief de pagina's van het nog ongeopende boek langs zijn duimpje flippen alsof hij een schatting maakte van het aantal bladzijden. Pas daarna sloeg hij het boek open bij de titelpagina en kort daarop was hij al ergens halverwege. Aandachtig ging zijn blik hier en daar over de tekst en waar hij plaatjes zag begon hij enthousiast te wijzen en te kraaien. Van scheuren of vouwen was geen sprake.

Bandjes 4, 5, 7 en 10 liggen inmiddels beneden in de speelhoek en ook daar zit de kleine knul nu regelmatig te lezen. Soms ga ik even naast hem zitten en bij de foto's van afmarcherende krijgsgevangenen, soldaten in schuttersputjes en gebombardeerde steden, vertel ik dan over optochten, verstoppertje spelen en oude ruïnes.