Dwaallicht

Wanneer mogelijk, mijd ik de doorgaande wegen. Ik kies de oude straatjes en de vergeten pleintjes; de plekken waar verrassingen schuilen.

Met hele andere dingen aan mijn hoofd, realiseerde ik me pas na enige tijd dat het meisje al een poosje voor me uit fietste. Wanneer ze een scherpe bocht maakte, kon ik zien dat enkele losse kabels opstaken van haar stuur. En ook de rest van haar rijwiel had betere tijden gekend. Haar rijgenot had daar echter ogenschijnlijk niets onder te lijden. Met haar rug recht, trapte ze energiek maar dromerig vooruit. Uit de bewegingen van haar hoofd bleek dat ze bijna overal aandacht voor had, behalve voor het verkeer. Voor iedere afslag gaf ze wel keurig haar richting aan, maar dat was meer als streelde ze de voorbijstrijkende zomerlucht; waarop ik niet anders kon dan haar aanwijzingen volgen. Mijn reisdoel was ik voor het moment vergeten. Ik liet me gewillig leiden. Ze fietste alsof ze licht zweefde, met de speelse lokken golvend over haar tengere schouders en haar gracieuze handgebaren als van een sierlijke syrene.

Uiteindelijk raakte ik te ver uit mijn koers en moest ik haar laten gaan. Ik keerde op de weg. En het had me niet verbaasd, wanneer ik op dat moment aangereden zou zijn en het bewustzijn zou hebben verloren. Maar vlak voor dat moment zou ik dan zeker nog hebben gezien hoe het meisje met fiets en al van de grond was losgekomen en mij verderzwevend was voorgegaan.

Verwachtingen

Jusuf staat bijna dagelijks bij ons voor de deur. Er is altijd wel iets wat hij graag gemaakt wil hebben of dat geregeld moet worden. Maar gister bracht hij onverwachts een vriendinnetje mee; ze wou graag dat ik een auto voor haar tekende, met bloemen er op en een jongen en een meisje en kabouters er in.

Eigenlijk heet ze Kübra, maar iedereen noemt haar Kubra. 'Allah vindt die naam lief' melde Jusuf en het was duidelijk dat hij er zelf net zo over dacht. Ik heb wat over de naam doorgevraagd en kreeg een onduidelijk verhaal te horen. Beide kinderen wisten er het fijne ook niet van. Dat het een ernstige kwestie was en dat het een hele eer is om Kubra genoemd te worden, bleek echter zonneklaar. Ik tekende rustig verder aan de sprookjesauto en ontdekte later na wat zoekwerk, dat Kubra vernoemd is naar de eerste vrouwelijke volgeling van Mohammed. Haar geloof en zuiverheid worden geroemd. Onmiddelijk legde ik een link tussen Kubra's illustere naamgenote en het enthousiasme waarmee ze me verteld had hoe de auto er uit moest komen te zien en hoe ze me met een verlegen glimlachje 'bedankt' had gezegd, voor ze met haar aanwinst was weggerend.

Vandaag waren de kinderen er weer; of ik nog wat voor ze kon maken. Beiden wilden ze een pistool hebben.


(Vryage)

Blauwe schuit

Twee meisjes zitten ieder op een barkruk; ze hebben het hoogste woord met elkaar en anderen. In het verder mannelijke gezelschap springen ze er weliswaar uit, maar ze zijn zeker niet de spil van de groep; eerder lijken ze me de entourage van de nog niet geïdentificeerde alpha-man.

De rest van de groep bestaat uit een slungelige jongen met een vlassig baardje. Wat hij precies in dit gezelschap te zoeken heeft is me niet helemaal duidelijk. Mogelijk is hij de vriendelijke verstrooide professor van het stel. Naast hem staat een knul met twee t-shirts aan; eentje met lange mouwen en daarover een met korte. Het zou me niet verbazen als hij een collega van de gezichtsloze derde man blijkt; bij een of andere instelling hier in de stad, maar dat hij zijn dromen nog níet heeft opgegeven. Tenslotte zit in het verste hoekje nog een jongen aan wie het hele gebeuren voorbij lijkt te gaan. Hij friemelt wat aan zijn pakje sigaretten. Eén van de meisjes krijgt iets toegestopt, maar ze laat het vallen. Samen met haar vriendin zoekt ze onmiddelijk naarstig de grond af naar het verlorene. De twee collega's kijken wat schaapachtig en de professor merkt op dat hij niet dagelijks twee zulke mooie dames aan zijn voeten heeft liggen.

Wanneer de meisjes weer overeind komen heeft één van hen een minuscuul bootje van zilverpapier in haar handpalm liggen. Zowel de meisjes als de mannen reageren enthousiast en vol bewondering, waarop de sigarettenroker terloops opmerkt dat hij maar zelden zóveel waardering krijgt als hij met zoiets kleins aan komt zetten.

Biecht

Taboes, ik kan me niet herinneren dat die vroeger bij ons thuis bestonden. Maar ik ben er van overtuigd dat, als ik er enige tijd over na zou denken, er mij zo een stuk of wat te binnen zouden schieten. Alleen, daar gaat het nu niet om.

Wanneer je verhuist, krijg je op de een of andere manier al je spulletjes weer eens door je handen en dat is dan een uitgelezen moment om weer eens tot een evaluatie van je aardse (en soms ook geestelijke) bezittingen te komen. Tenminste, als je planning je die ruimte laat; in mijn geval hield verhuizen namelijk in: boel oppakken en elders neerkwakken. Zodoende dreigde mijn leventje zonder tussentijdse herwaardering zijn oude vertrouwde gangetje te vervolgen. Maar ik zeg 'dreigde', want dankzij chronisch ruimtegebrek zag ik mij na inmiddels drie maanden in een nieuwe woning te vertoeven uiteindelijk toch genoodzaakt tenminste een déél van mijn bezit, namelijk een aantal boeken aan een strenge beoordeling te onderwerpen.

En vervolgens moet je dan met pijn in je hart beslissingen nemen. Maar het ergste is nog wel, dat het achteraf eigenlijk best lekker was en dat er van spijt geen sprake is. Sterker nog, ik denk dat ik het vaker ga doen.

(Vryage)