Bluf

Het energiebedrijf is langs geweest met een ongekend mooie aanbieding voor een ultra modern bewakingssysteem. Er werd een aanbod gedaan dat ik niet zou kunnen afwijzen. Het is me toch gelukt. Dat is nu zo'n drie weken geleden en de concurrentie begint zich te roeren.

Het is een uur of vijf en de voordeurbel gaat. (Vrienden komen via de achterdeur.) De jongeman in keurig pak stelt zich voor met naam en toenaam. Hij is van Home-secure of zoiets en hij vertelt hoe iemand hier in de straat een enorm slechte deal gesloten heeft en nu aan een veel te duur alarmsysteem vast zit. Daarom komt hij nu met een veel beter aanbod. In mijn ooghoek heb ik inmiddels gezien hoe we zijn opgemerkt door de buurjongetjes. Ze zijn gestopt met hun spel en komen nieuwsgierig dichterbij. Geïnteresseerd luisteren ze toe terwijl de verkoper zijn verhaal doet. Hij wordt hierdoor danig uit zijn concentratie gehaald. Ongemakkelijk maakt hij er een grapje over: 'zo, wat een belangstelling.' -'Dat zijn mijn buurjongens en ze willen altijd precies weten wat er gebeurt' leg ik uit. 'Oh eh, je kent ze dus?' -'Ja, dat is Wokan, Ufuk en dat is Ahmet.' -'Ik woon daar' voegt Ahmet er nog met een schaapachtige grijns toe en hij wijst naar de overkant van de straat.

De verkoper is duidelijk even van zijn apropos en ik zie mijn kans schoon: 'Kijk, dit zijn mijn bewakers; zij houden alles voor me in de gaten. Dus ik denk niet dat ik dat systeem van jou nodig heb'. De jongen reageert bevestigend en vertrekt.

Anachronie

Vrijer en Pelgrim werken vanaf verschillende lokaties samen aan een groot project. Pelgrim zit ondergedoken in bibliotheken en archieven. Vrijer werkt vanuit huis en doet de vormgeving en de technische kant van het verhaal.

Het smsje was duidelijk: 'heb foto's charters nodig voor achtergrond. SPOED'. Pelgrim wist wat hem te doen stond. Onmiddelijk begon hij de stukken perkament die voor hem op tafel lagen te fotograferen. Eerst fotografeerde hij de hele tekst en daarna ook een aantal opmerkelijke details, zoals de bibberige handtekening, het zegel onder aan de oorkonde en het tekeningetje op de achterkant. Vervolgens wendde hij zich tot de medewerker van de studiezaal met de vraag of hij via diens pc de foto's even snel mocht vesturen; de computers voor bezoekers hadden namelijk geen USB-poort. Zodra de foto's weg waren haastte Pelgrim zich de zaal uit, richting het trappenhuis dat egaal geschilderd was in een verpletterende kleur groen. Vrijer zou nu wel druk bezig zijn met het monteren van het opgestuurde beeldmateriaal en dus had Pelgrim nog net even tijd om hier een paar quotes op te nemen. Camera op een meegebracht statiefje, videofunctie aan en draaien maar: 'Vroeger gebruikten de mensen..' Het ging vloeiend en er hoefde niks over. Nadat hij ook dit bestand verstuurd had, ging Pelgrim weer naar zijn tafel en begon hij met het transcriberen van een volgend oud handschrift. Als Vrijer de deadline nu maar haalde.

Een uur later kwam het volgende smsje: 'Alles gelukt. Muziek erbij van internet. Geschiedenis wordt nog wel eens wat'.

Verzadiging

Weet je nog, die avond dat we tot één uur op het balkon zaten met een olielampje en een fles wijn? Jij hoefde toen alleen maar een extra trui aan te doen; voor de rest bleef het heerlijk aangenaam. En die keer dat we met vrienden gingen picknicken op een stijger bij het meer en dat we toen hebben gezien hoe de nevels uit het water opstegen. Ik heb toen die hele mooie foto van je gemaakt, weet je nog wel? Of vorig jaar, toen het zo windstil was en ik overal kaarsen had neergezet. Het was toen net alsof we achter op ons platje op de binnenplaats van een Romeins restaurant zaten.

Nu deze week hebben we al een keer gepicknickt in een weiland langs een traag stromende beek, we hebben tot diep in de nacht op het dakterras gezeten en we hebben weer achter op het platje gegeten. Maar heb jij enig idee waar nu die laatste mooie avond van het jaar blijft?

Ramptoerisme

Mooi weer, wijn, heuvelachtig landschap en bedreigde dorpsscholen; het zijn enkele ingrediënten van een geslaagd weekend. Nu maak ik er een verhaaltje van:

Sinds de school werd gesloten, is het nóg stiller geworden in het dorpje. De kinderen krijgen nu in een dorp verderop les en worden met de bus gehaald en gebracht. Naast wat huizen en de 'mairie' is er nu alleen nog het dranklokaaltje van monsieur Etienne aan het eind van het dorp. Eigenlijk heeft ook hij veel te weinig klanten om te kunnen bestaan. Daarom wordt er wel eens een oogje dichtgeknepen als het om dure vergunningen en nieuwe Europese normen gaat. En sinds de school dicht is, gaat het eigenlijk een stuk beter met de omzet. Madame Claire hoefde na veertig jaar trouwe dienst namelijk niet meer mee als kleuterjuf naar de andere school en besteedt nu haar bescheiden pensioentje aan zoete likeur. Dan rijdt ze na het middageten met haar autootje naar Etienne en daar blijft ze dan tot sluitingstijd. En omdat ze weet dat ze de weg terug eigenlijk niet meer mag rijden, laat ze enkel de handrem los en rolt ze rustig naar beneden het dorp weer in.

Soms komt ze wel eens naast de weg tot stilstand tegen een plantenbak of tegen het muurtje van de kerk. Maar daar hoor je nooit iemand over, want juf Claire is de enige kleuterjuf die ze ooit hebben gehad in het dorpje.

biotoop

Mijn woonomgeving bestaat uit steen.

Straatstenen, stoeptegels, trommelsteentjes, terrastegels en bakstenenhuizen. Allemaal zo netjes en strak dat het haast wel een Lego-stad lijkt. Enkele boompjes staan keurig op afgemeten plekken langs de parkeerplaatsen en bloemen worden in potten en bakken gehouden. Regenwater wordt afgevoerd via putten naar het riool en de gemeentelijke reinigingsdienst houdt alles schoon. Ondanks de warmte hebben we geen last van vliegen gehad en van neefjes hebben we ondanks de veelvuldig openstaande ramen evenmin iets gemerkt.

Toen ik me zojuist bij het verzorgen van wat planten op het dakterras prikte aan een ongeplande brandnetel, stemde me dat vrolijk. Nog groter werd mijn geluk toen er ook nog weegbree in de zelfde pot bleek te groeien om het branderige gevoel mee weg te wrijven.